سوره های قرآن کریم در زمان رسول خدا (ص) دارای نام هایی بوده که از طرف خدا مشخص شده بودند. گاهی هم خود مردم یا دانشمندان مسلمان برای سوره ها نام هایی انتخاب کرده اند.

حضرت محمد (ص) پس از رسیدن به پیامبری، 23 سال زندگی کردند که از این مدت 13 سال را در مکه و 10 سال را نیز در مدینه به سر بردند. به سوره هایی که در مکه بر ایشان نازل شده است، سوره های مکی و به سوره های که در مدینه نازل شده است، سوره های مدنی گویند.

امام صادق (ع) در حدیثی فرموده است :«پایان یک سوره، با نازل شدن ((بسم الله الرحمن الرحیم)) در آغاز سوره ی جدید، معلوم می شد.» با توجه به این حدیث، بسم الله الرحمن الرحیم هم نشانه ی آمدن سوره ی جدید بوده و هم علامت پایان یافتن سوره ی قبلی.

سوره در زبان عربی از کلمه ی «سور» گرفته شده و به معنای برج و باروهایی است که در گذشته های دور، دور شهر ها می کشیدند. چون هر سوره تعدادی از آیات را در دل خود جای داده؛ از این نظر مانند حصار شهر است که خانه های شهر را درون خود جای داده؛ به همین دلیل نیز به ان سوره گفته اند.